Religekkies: de eeuwige identiteitscrisis

Aardige term om een post mee te beginnen hè.. Om mezelf bij voorbaat te nuanceren, ik heb enorm veel respect voor mensen die een religie aanhangen. Prachtig als je zo’n mooie houvast in het leven hebt in de vorm van iets groters en hogers dat ver boven onze menselijkheid uitstijgt. Jezelf bewust verliezen in iets dat misschien niet eens bestaat.

Persoonlijk heb ik dit geprobeerd, maar als onmogelijk bestempeld. Ik verbaas me erover hoe ‘gemakkelijk’ mensen zichzelf als onderdeel van de volgelingen van een godheid beschouwen. Zelf geboren in een christelijk (gereformeerd) nest, opgegroeid met een lege religieuze opvoeding. Daarop volgde een lange zoektocht naar de God van de Bijbel, mezelf als een volgeling van die God zien, om vervolgens weer met beide voetjes op aarde te belanden. En blij toe.

Ik was bijna een religekkie geworden, de slaaf van traditie en de verwachtingen van een ander. Want dat is wat religie met mensen doet. Jezelf verliezen in iets wat je alleen maar verder brengt van wie je bent. Een eeuwige identiteitscrisis, met als resultaat.. Niks!

Zoals je kunt zien is dit mijn eerste post in vier jaar. Mijn inspiratie weer te gaan schrijven, waren de woorden, die ik niet onder woorden kon brengen. De behoefte ze met iets of iemand te delen, maar het in gesproken woorden niet kunnen. 

Individualisme of collectivisme?

Het is tegenwoordig main issue in veel bevolkingsgroepen, het opkomende individualisme. Inderdaad, ik ben er ook zo een die er van baalt dat het community gevoel grotendeels verdwenen is en dit heeft plaatsgemaakt voor een egoistisch ikkeikkeikke denkbeeld. Alles draait om wat ik goed vind, ik leuk vind, wat ik wil doen en iedereen heeft het er maar mee te doen.

Maar toch, sommige mensen draven weer te ver door in hun angst voor het individualisme en opeens komen alle problemen in deze wereld doorde individualistische menschheid. Waar o waar ging het mis?

Valt het kerkblad op de mat met als bijlage een praatje poep over hoe vreselijk alles wel niet is. Na een paar alinea’s onwaarheden en onzin komt er nog iets over wat voor negatieve invloeden de kerk en de christelijke mensch wel niet te verduren krijgt in deze wereldsche tijd. (Om dit alles te begrijpen zou de gemiddelde
Nederlander ook nog eens zijn woordenboek veelvuldig moeten inzien.)

Nadat er met wat termen als tijdgeest en materialisme gesmeten is, begint men over het issue in kwestie: het individualisme. Dit “ikkeikke” gedrag zou dus zorgen voor “shopgedrag en zelfs kerkverlating”. De brief zorgde al voor aardig wat verontwaardiging, maar toen men hier over begon viel mijn mond open van verbazing.
Dus ik de zogenaamd individualistische mensch zou dus naar een andere kerk gaan omdat ik alleen nog maar aan “ikkeikke en de rest kan stikken” denk. Alsof die kerk een close gemeenschap is die heel betrokken is, iedereen accepteert zoals ie is en vergevingsgezind is. Zo van WHUT?

Mijn hoofdredenen om naar een andere kerk te gaan, waren dat ik me niet geaccepteert voelde, ik werd naar mijn idee gezien als uitschot en als iemand die nooit een “goede christen” zou kunnen zijn. En inderdaad, naar die maatstaven zou ik dan ook altijd verdoemt tot de eeuwigheid in de hel zijn. Ik was op zoek naar eenheid en mensen die normaal en als gelijken met elkaar om konden gaan. Ik zocht een God die mij neemt zoals ik ben, niet een God waarvan ik een rokje moet dragen, twee keer per zondag netjes in de kerk moet zitten en me maar vooral als “brave, goede, nette christen” gedragen. Ik zocht andere voorwaarden voor het eeuwige leven.

Ik kwam er achter dat het zo niet werkte en had de simpele mogelijkheid om met een familielid naar een andere kerk te gaan. Een kerk waar veel verschillende mensen zitten en je niet zomaar raar aangekeken word. Ik zocht die eenheid en acceptatie, vond hem, en nu zou ik de individualist zijn. Ook al heb ik vrij weinig contact met gemeenteleden in die kerk, ik voel me er prettig. De preken hebben me tot nu toe meer verteld dan dat ik in die tien jaar in mijn oude kerk gehoord zou moeten hebben.

Blind collectivistisch gezeik vind ik het, anderen een paar domme tradities en wettische dingen voorschrijven, zonder duidelijke bijbelse toelichting (die overigens vaak niet eens bestaat). Wat dat betreft kun je nog beter fervent individualist zijn en van geen mens last hebben, dan zo’n blinde collectivist.

Ik ga hard op zoek naar een nieuwe term. Ik zal geen individualist zijn, maar ook geen collectivist. Maar wat word het dan wel?!