Aardige term om een post mee te beginnen hè.. Om mezelf bij voorbaat te nuanceren, ik heb enorm veel respect voor mensen die een religie aanhangen. Prachtig als je zo’n mooie houvast in het leven hebt in de vorm van iets groters en hogers dat ver boven onze menselijkheid uitstijgt. Jezelf bewust verliezen in iets dat misschien niet eens bestaat.
Persoonlijk heb ik dit geprobeerd, maar als onmogelijk bestempeld. Ik verbaas me erover hoe ‘gemakkelijk’ mensen zichzelf als onderdeel van de volgelingen van een godheid beschouwen. Zelf geboren in een christelijk (gereformeerd) nest, opgegroeid met een lege religieuze opvoeding. Daarop volgde een lange zoektocht naar de God van de Bijbel, mezelf als een volgeling van die God zien, om vervolgens weer met beide voetjes op aarde te belanden. En blij toe.
Ik was bijna een religekkie geworden, de slaaf van traditie en de verwachtingen van een ander. Want dat is wat religie met mensen doet. Jezelf verliezen in iets wat je alleen maar verder brengt van wie je bent. Een eeuwige identiteitscrisis, met als resultaat.. Niks!
Zoals je kunt zien is dit mijn eerste post in vier jaar. Mijn inspiratie weer te gaan schrijven, waren de woorden, die ik niet onder woorden kon brengen. De behoefte ze met iets of iemand te delen, maar het in gesproken woorden niet kunnen.
Life, the crap of life and some other crap 